De Borneo ervaring (repost van Substack)

Geschreven op 24 November 2024

‘’Waar ik heenging en moest vertragen, vond ik stilte. En waar ik in stilte was, werd ik zachter.’’

Ik kan op twee manieren kiezen hoe ik mijn ervaringen van mijn eerste reis buiten Europa naar Borneo ga delen. Het is bijna twee maanden geleden en ik heb het verhaal al aan 20 mensen verteld in 50 verschillende versies. Dus ik kan het van begin tot eind op een nogal analytische en oppervlakkige manier vertellen en alle mensen noemen die ik heb mogen ontmoeten en waar ik ongelooflijk dankbaar voor ben... of we gaan dieper in op de materie.

Handtapping tattoo tools from Durga

Ik kies weg nummer twee, de diepere laag. Hoewel ik er vooral heen ging voor de handtap tattoo conventie, ging ik er vooral heen om weer dichter bij mezelf te komen. Ik raakte mezelf niet kwijt, maar voelde me wel even losgekoppeld van mezelf. Moederschap kan veel van je eisen en in de verschillende rollen die ik heb als moeder, geliefde, dochter, vriendin en studente, heb ik allerlei verwachtingen gecreëerd die me aan mezelf voorbij lieten gaan. Ongeveer een jaar geleden zei ik tegen Tim: ik moet naar die conventie op Borneo en ik moet een borststuk laten maken. Het wordt Mentawai-stijl en het wordt door Durga gezet. Ik kom later terug op wat dat stuk inhoudt.

Voor het eerst in mijn leven lukte het me ook om zoveel geld te sparen en een weekje weg te gaan. Een weekje zonder Tim en Samira (1,5 jaar) was voor mij lang genoeg. Achteraf gezien was het ook te kort om iets van de natuur te voelen en te zien, omdat ik alleen maar op reis was en in hotels verbleef. Maar ik had van tevoren een bewuste keuze gemaakt. Er was geen moment dat ik eraan twijfelde dat ik dit moest doen. Ze zeggen dat het je hoofd gezond houdt als je elke dag of elk ding als iets nieuws beleeft. Ik heb geen idee wie dit heeft gezegd (stuur me een berichtje als je het weet), maar je moet je voorstellen dat je hersenen dit elke minuut doen als je iets nieuws meemaakt. Ik zie dat elke dag bij Samira. Ze kijkt voor de 1000e keer vol verbazing naar dezelfde aflevering van Pippi Langkous. Of hoe ze voor het eerst naar een versierde nepkerstboom van 3 meter hoog kijkt. Ik heb me 8 dagen in die staat gevoeld. De kunst is om die staat vast te houden, ook als ik weer thuis ben.

Voor het eerst in mijn leven verse cocoswater gedronken rechtstreeks van een palmboom

Vanaf het moment dat ik mijn blote voeten op de heilige grond van de conventie zette, stond mijn hart wagenwijd open. Een gevoel dat ik nog nooit zo volledig en bewust heb ervaren, laat staan op een conventie. Ik voelde me meteen als Kimmie op 5-jarige leeftijd. In al haar kwetsbaarheid en puurheid. Ik was daar in het moment en volledig cool met mezelf op een plek waar ik misschien al twee mensen kende, maar om daar te mogen zijn en volledig mee te kunnen gaan in die flow was ongelooflijk fijn en bijzonder. Ik hoefde niet iemand te zijn die ik niet ben, ik hoefde mezelf niet te bewijzen, onzeker te zijn, me ongemakkelijk te voelen, niet te veel na te denken over wat ik kon zeggen. Al die stomme onzin die ik vaak op conventies voelde, was er niet. Dit alles heeft 100% te maken met de energie van de mensen, de plek waar het samenkomt, en draagt het ook in relatie tot mij. Dit is een feit dat me liet zien hoe sterk ik al met mezelf verbonden was.

Dus, wat had ik nog meer nodig om die verbinding te versterken? Toen waren we klaar, toch? Maar het begon pas bij de eerste tik op mijn kin. En het was onbeschrijfelijk wat die vibratie met mijn hele schedel deed. Op dat moment begon het echt te gieten. De weergoden waren met me en brachten me, samen met live Borneo Sape-muziek, in een diepe trance. De sessie duurde in totaal 11 uur (inclusief pauzes) en ik bracht die door met Durga, Patrick, Jhonny en een andere vriend van Durga, die Jhonny moest vervangen omdat hij het stretchen niet meer aankon.

In diepe trans

Het bizarre aan zo'n ervaring, net als mijn bevalling, die veel korter dan 11 uur duurde, is dat pijn een van de laatste herinneringen is die ik eraan heb. Het is bijna te makkelijk om te zeggen dat het vergelijkbaar is met een heel diepe meditatie waarin je je gedachten observeert. Mijn overtuiging is nu, na alle tatoeages die ik in 14 jaar heb laten zetten, dat je de pijnsensatie ook kunt "observeren". Dus, je overgeven aan de sensatie en meegaan met de energie van de tatoeëerder en de mensen die mijn huid oprekken, in dit geval. Maar helaas is het niet zo "makkelijk" om dit 11 uur lang vol te kunnen houden en het consequent te blijven doen. Ik ging als het ware in en uit mijn hoofd. In en uit mijn lichaam. Naarmate de sessie langer duurde, gebeurde het vaker en werd het ook zwaarder.

Op een gegeven moment was de adrenaline ook uit mijn lichaam verdwenen en schakelde ik over op reserve. "Waarom zou ik mezelf dit in vredesnaam aandoen?" Als ik deze vraag hardop stel, is hij volkomen irrelevant, want ik heb er bewust voor gekozen. Maar achteraf gezien is hij meer dan relevant. Want heeft die bestraffing me ook dichter bij mezelf gebracht?