Overgeven en loslaten: ondernemen is net als opvoeden.

Zo, ik heb eindelijk een (veilige en online) omgeving gecreeëerd waarin ik consistent en in alle vrijheid kan schrijven. Zonder afhankelijk te zijn van 120 andere platformen die ik geprobeerd heb. Hoewel mijn dagboeken het aller veiligst zijn, maar in principe hoef ik het niet á la Anne Frank privé te houden wat er zich allemaal op ‘’werk’’ gebied afspeeld. Ik denk dat sommige onderwerpen juist naar buiten gebracht mogen worden om het bespreekbaar te maken.

Ik heb het altijd al interessant gevonden om de grens op te zoeken tussen ‘’professioneel’’ en ‘’persoonlijk’’.

Nu ik het zo schrijf is dit altijd mijn manier geweest om het ‘’werk’’ leven leuk te houden. Echt, ik heb het geprobeerd! Om het op de werkvloed en mijn werkzaamheden zo ‘’afstandelijk’’ mogelijk te doen om het ‘’professioneel’’ te houden, maar gaande weg in mijn ‘’werk carrière’’ ben ik erachter gekomen dat ik niet zo’n mens ben. Ik vind het ook super lastig me anders voor te doen dan wie ik ben. En al helemaal binnen de lijnen van een hiëarchie.

Enfin, we gaan het hebben over het ondernemersschap zoals ik het tot nu toe ervaar.

Het vak tattooëren kent zijn seizoenen net als een kind die door fases heen gaat waarin het brein zich sterk ontwikkeld naar een autonoom wezen.

Inmiddels is mijn dochter bijna 2,5 en kan je vertellen dat haar anatomie zich razend hard aan het ontwikkelen is. Een goede vriend van me die een dochter heeft van een jaar ouder, zei onlangs nog tegen me: ‘’ik geef mijn dochter keuzes. ‘’Of je gaat in de buggy zitten of hier op de bank.’’ Op die manier probeer ik haar autonomie te stimuleren’’.

Toen hij dat zei dacht ik ; Ah! Dit is ook wat onderenemen is. Als mijn dochter rondjes wilt rennen en niet wilt zitten om haar frietjes op te eten, kan ik drie dingen doen. Ik kan forceren haar frietjes te eten, haar rondjes te laten rennen of een keus te geven tussen die twee dingen. Hoe ga ik dealen met deze situatie?

Hoe ga ik dealen met mijn angsten in mijn ondernemersschap?

Ik besef mij dat ik al 6 jaar met deze angsten deal en iedere periode leer ik er weer wat nieuws van. Ik realiseer me dat ik, net als bij het opvoeden, tot op een bepaalde hoogte invloed kan hebben op een situatie. Ik kan het op 100 verschillende factoren buiten mezelf gooien, maar uiteindelijk verkramp ik en vergroot de stres alleen meer en meer.

Dus uiteindelijk heb ik ervoor gekozen mijn dochter rondjes te laten rennen en heb ik haar uitgelegd dat de frietjes er nog staan als ze honger heeft. En dat ze in mijn buurt moet blijven.

Ik heb geleerd dat gas terug geven (soms) echt geen nut heeft. Hoeveel werk er de volgende maand binnenkomt heb ik grotendeels zelf in handen, maar vaak als ik eenmaal bezig ben kan ik het loslaten en stroomt het werk vanzelf naar binnen.

Vertrouwen op mijn intuïtie is een belangrijk thema in mijn leven :)